نقش ذهن آگاهی در بهبود اضطراب

1. 

   ۰سحر منصوری گفته:

   25 اردیبهشت 1403 در 5:41 ب.ظ

   سلام حمید آقای بزرگوار
   امیدوارم حال دلتون خوب باشه
   چه موضوع عالی و پرکاربردی رو انتخاب کردید. کاملا درسته حمیدآقا منم با شما هم عقیده ام که کسانی میتونن در حل یک مساله کمک رسان واقعی باشن که با اون مساله در زندگی خودشون مواجه شدن و تجربه اش کردن و تونستن حلش کنن اونوقته که میتونن اون راه حل رو با دیگران به اشتراک بذارن.
   منم تقریبا از بچگی تا همین اواخر با مساله اضطراب و استرس همییشه درگیر بودم میتونمم بگم در الگوبرداری از استرس داشتن به نوعی از طرف خانواده و مدرسه و حتی میتونم بگم دوران دانشگاه تشویق شدم. تا اینکه اواخر حس میکنم در مدیریت این مساله بهتر شدم و در حال حاضر کم درگیر این مساله میشم.
   حمید آقا قبل از اینکه در مورد بهبود این مساله و حلش صحبت بشه من میخواستم در مورد درگیر شدن با این موضوع صحبت کنم.از تجربه خودم بخوام بگم من در اثر به کار بردن همین شیوه مشاهده گری که قبل از این در یکی از مقالات دیگه تون در موردش توضیح خوبی داده بودین، متوجه شدم استرس و اضطراب رو خودم از یک زمانی تصمیم گرفتم الگوبرداری کنم.در واقع یه جورایی ما برای استرس و اضطراب داشتن انگار آموزش دیدیم. من از وقتی خودمو شناختم دیدم بچه های استرسی اطرافم و اونایی که برای هر موضوعی خودشون رو نگران و ترسان و در عین حال ناتوان نشون دادن اول از همه از سمت خانواده و اطرافیان دیگه خیلیی مورد توجه قرار گرفتن! توجه و محبت و دلسوزی بیشتری رو بخودشون جلب کردن. و این یک خصلت انسانی هست که انسان نوعا از توجه و حمایت خوشش میاد تا جایی که برای بدست آوردن همیشگی اون دست به ضعیف کردن خودش و حتی بیمار کردن خودش میزنه هر چند ناخودآگاه یه جورایی استرس داشتن در عین حال که برای فرد آزاردهنده اس اما در اعماق ذهنش لذت بحساب میاد چون در دهه هایی از زندگی پاداش خوبی براش دریافت میکنه! دقیقا یادمه در دوران دبستان و بخصوص بخصوص دبیرستان همکلاسی داشتم که خیلیی استرسی بود در عین حال که بچه درس خونی بود بشدددت توجه و محبت معلم ها رو به خودش جلب کرد و من در مقابل بشدت زرنگ و درس خون بودم اما برای درس توی اون مقطع دبیرستان اولاش یادمه استرسمو نشون نمیدادم و میتونستم از پسش بربیام اما با دیدن این شرایط هم کلاسی انگار تشویق شدم که بروزش بدم و حتی با بزرگ نمایی نشونش بدم و ایینقدر تکرارو تکرارو تکرار شد که تبدیل به عادتم شد همین همکلاسی در دانشگاه هم هم رشته و هم دانشگاهی من شد فقط اون ورودی شبانه بود و من روزانه ولی خب دائما در تماس بودیم و از اوضاع هم باخبر چون در یک دانشکده بودیم و بعضی کلاس ها هم مشترک بود بازم با دیدن اوضاع استرس این هم کلاسی قدیمی و برخورد محبت آمیز همیشگی اساتید انگار اون الگوی ذهنی فعال شد اونم ناخودآگاه و در ذهن من استرس داشتن خیلی خوب تعریف شده بود اینکه نشون دهنده این بود که من مسئولیت پذیرم، نسبت به زندگیم بیخیال نیستم چون خانواده من هم کسی که بیخیال باشه از نظرشون مسئولیت پذیر نیست و در واقع نگران بودن و استرس داشتن تحسین شده اس، تا اینکه وقتی وارد محیط کار شدم یا زمان هایی که باید در مورد خاستگاری و پیشنهاد ازدواج یک فرد فکر میکردم پنیک میشدم و همین اضطراب بشدت مشکل ساز شد و فهمیدم که چه رنجیه تا جایی ک شروع کردم مشاوره رفتن اما بیفایده بود برام.
   ایراد کار جای دیگه بود! اما من کی تونستم به این روند درست پی ببرم زمانی که از شیوه مشاهده گری استفاده کردم بعد از خوندن مقاله تون؛ خیلیی بهم کمک کرد! و اونروز بود که گفتم من خودم استرس رو انتخاب کردم و تمام مسئولیتش رو بعهده میگیرم!
   حمید آقا منتظر تکمیل مقاله تون هستم
   ممنونم از اینکه بازم در مورد این موضوع میخواید تجربه خودتون رو به اشتراک بذارید🙏🏻
   فکر آروم و حال خوب رو براتون آرزو دارم

   پاسخ
   • 

     hamidomidi گفته:

     26 اردیبهشت 1403 در 4:16 ب.ظ

     سلام سحر عزیزم.
     طبق معمول قدر دان نظرات زیبا، کاربردی و موشکافانت هستم.ممنونم ازت
     موضوعی که بیان کردی من رو به فکر عمیقی برد!
     دوران بچگی! من گاهی فکر میکنم این شرایط عزت نفس کودک رو میتونه از بین ببره!
     شاید یکی از مهمترین عوامل اضطراب کمبود عزت مفس یا حرمت نفس در فرزند هست.
     یادم باشه یک مقاله خوب دربارش داشته باشیم!
     درباره احساس لذتی که اضطراب میده هم کاملا حق با شماست!
     گاهی اعتیاد آور خواهد بود.
     مقاله جنون بعد از رهایی از وابستگی هم همین موضوع رو بیان میکنه.
     من متوجه شدم بسیاری از افراد بعد از جدایی درگیر اضطراب شدید میشن و این موضوع دقیقا به خاطر اعتیاد آور بودن هورمون های استرس هست.
     یک دنیا ممنون.حال خوب برای شما و همه جهان میخام.

     پاسخ
2. 

   ۰سحر منصوری گفته:

   26 اردیبهشت 1403 در 11:15 ب.ظ

   سلام مجدد خدمت حمیدآقای عزیز و دوستان گرامی
   من فکر میکنم هر شخصی بنا به فضا و محتوای ذهنیش دلیل اضطرابش میتونه متفاوت از بقیه باشه در واقع اضطراب طیف وسیعی از عوامل رو داره ولی منم کاملا با شما هم عقیده هم که کمبود حس ارزشمندی و عزت نفس یکی از عوامل اضطراب هست.
   من یه چند ماه پیش البته بعد از آشنایی باشما دچار اضطراب شده بودم و مثل همیشه خواستم جواب تک تک افکارم رو بدم که نه سحر اینطوری هست و فلان و بهمان که خودم رو قانع و آروم کنم ولی یاد مقاله تون افتادم که نه پاسخ افکار رو دادن مثل آب تو هاون کوبیدنه در واقع ذهن آدم هیچوقت کم نمیاره نباید مجابش کنی نباید باش بجنگی حتما مغلوبش میشی فقط به افکارم نگاه کردم و گفتم چی شد که من دچار این استرس مزمن شدم؟ و تمام دوران بچگیم مثل فیلم اومد جلوی چشمم! که واقعا اکثر بزرگ ترهای ما حس میکنن حامی بودن مهم ترین وظیفه اوناس! خب شخص حامی کی میشه کسی که نیازمند حمایته! اونی که حمایت میخواد متوجه این الگو میشه که هر چی ضعیف تر بشه حمایت و توجه بیشتری رو جلب میکنه! منم همینو برای خودم اجرا کردم! اما انسان نمیدونه که خاصیت ذهن گسترش دادنه درسته من اون زمان در یکی دو زمینه اون ضعف رو برای جلب حمایت و توجه پدر مادرم و اطرافیانم بکار بردم اما ذهن سرش نمیشه و اونو گسترش میده و تعمیمش میده به زمینه های دیگه! وقتی بخودم اومدم دیدم توی زمینه کارم تو زمینه تصمیم گیری برای آینده ام خیلی ماییه رنجه اما در ذهن ناخودآگاهم لذته! اینو من در مشاهده گری فهمیدم اومدم بخودم گفتم سحر من دارم رو شخصیت خودم کار میکنم من دیگه نیازی به حمایت کسی ندارم من میخوام مستقل باشم پس حمایت و توجه والدین و اطرافیان دیگه الان موضوعا منتفی شده دلیلی نداره استرس بگیری خلاصه خیلی برا خودم نوشتم اونروز حس کردم یه جورایی و تا حدود زیادی البته نه کاملا استرس من خلع سلاح شد من باش نجنگیدم فقط سعی کردم نقطه مقابل رو قوی کنم حس ارزشمندی و عزت نفس رو تقویت کنم در واقع بازیابی کنم! دیدم به مرور خیلی دارم بهتر میشم یه کار دیگه ای که کردم گفتم من هر رفتاری هر حرکتی که قبلنا برای جلب توجه انجام میدادم رو دیگه انجام نمیدم و به این صورت اون الگویی که سعی میکرد از طریق ضعیف کردن و دچار کردن من به استرس و اضطراب توجه جلب کنه رو خنثی کنم؛ مثلا یادمه من بچگی خیلیی تمارض میکردم و وقتی بزرگ تر شدم هر دردی هر ناراحتی داشتم رو به همه و بخصوص مامان بابام میگفتم حتی یه آزمایش ساده دادن، دندونپزشکی رفتن رو هم میگفتم اما مدتیه کامل تعطیل کردم بطوری که کسی متوجه نمیشد من کی کارای دندونپزشکیمو انجام دادم، حتی اگر نگران ی مساله بودم یا یکم فکرم مشغول چیزی بشه اصلاا نمیگم خلاصه تقوای زیادی دارم بخرج میدم و دارم میبینم این راه حل خیلی بهم کمک کرده و اوضاعم بهتر شده خدارو شکر. مسائلم رو خودم حل میکنم و دررواقع برخلاف گذشته به خودم زمان میدم برای حل کردنش میگم طبیعیه یکم بخودت زمان بده. یه تغییر نگرشی که خیلیی داره بمن کمک میکنه این بود که قبول کردم هر موجودی در این جهان در طی زندگی با مسائلی روبرو میشه که باید حلشون کنه و نباید بترسم حتی یه پرنده هم در طی زیستش با مسائلی مثل مهاجرت و غذا پیدا کردن هم مواجهه .گفتم هممه انسان ها بلااستثنا مسائل دارن که باید از پس حل کردن اونا بربیان پس من تنها نیستم!
   حمید آقا من دوتا خواهر کوچیک تر از خودم دارم اینا اصلا استرسی نیستن و از بچگی اعتماد بنفس خوبی داشتن یه مدت پیش با خواهر کوچیک تر از خودم رفته بودم پیاده روی، بش گفتم تو هیچوقت استرس نمیگیرفتی و اضطراب نداری تو فکرت چی میگذره که اینجوری هستی؟ گفت من هیچوقت سخت نمیگیرم بخودم و از بچگی عادت داشتم هر مساله ای هر چیزی که پیش میومد بخودم میگفتم بلاخره یه راهی براش پیدا میکنم بلاخره حلش میکنم و تا الان داره با همین نگرش پیش میره و واقعا متوجه شدم هیچوقت دچار اضطراب یا استرس نشده!
   منم واقعا متوجه شدم هر چی یه شخصیت قوی یه شخصیت مستقل از خودمون بسازیم و احساس ارزشمندی مون بالا بره به طوری که خودمون رو درک کنیم و به خودمون سخت نگیریم و وقتی با ابهام روبرو شدیم نترسیم و بگیم طبیعیه و بخودمون زمان بدیم و ابهام رو تاب بیاریم و در عین حال امید به حل مسائل داشته باشیم و بتونیم اونقدر خودمون رو بشناسیم و در خودمون غور کنیم که تشخیص بدیم واکنش ما به مسائل در زندگی روزمره چطور از محیط پیرامون الگوبرداری شده و ما داریم طبق الگوهای تقلیدی رفتار میکنیم خیلی کمک کننده اس. الگوهای تقلیدی مارو از اصل وجودی خودمون جدا میکنه!
   حمید آقا ممنونم از شما از اینکه این فضا رو برای تعامل مفید فراهم کردید🙏🏻
   ازشما سپاسگذارم بخاطر اینکه زمان میذارید و دیدگاه مخاطبتون رو میخونید 🙏🏻 ببخشید اگر دیدگاهم طولانی شد امیدوارم از حوصله تون خارج نشه🙏🏻
   حال خوب و فکر آروم رو براتون آرزو دارم🌹

   پاسخ
3. 

   ۰سحر منصوری گفته:

   27 اردیبهشت 1403 در 2:12 ق.ظ

   سلام مجدد خدمت شما حمید آقای عزیز
   حمید آقا این تنهایی که فرمودین تجربه کردید رو منم با گوشت و پوست و استخونم تجربه کردم اصلا تو این اضطراب و افسردگی آدم حس میکنه در تنها ترین حالت ممکن قرار میگیره من یادمه این‌مواقع خیلییی گریه میکردم مثل یه بچه ای که حس میکنه پدر مادرش رهاش کردن در اون حد ترسیده و وحشت زده!
   اما به جرات میگم اگر اون روزها رو نمی گذروندم شاید هیچوقت به فکر دوباره ساختن خودم به طور آگاهانه نمیگرفتم آگاهانه از این جهت که خودم با آزمون و خطا با تجربه سبک زندگی خودم رو سعی کردم پیدا کنم و این خیلیی لذت بخش تر از اینه که شخص تا آخر عمرش طبق الگوهای تقلیدی خانواده و جامعه زندگی کنه که شاید مطابق میلشم نباشه اما تصورش اینه که راهی جز این نیست!
   اونی که خودشو دوباره و با سبک گلچین شده خودش احیا میکنه خیلیی قدر زندگیشو میدونه و مطمئنا حس قدردانی از خودش بهش دست میده!
   درست فرمودین اول باید این تنهایی و شرایط رو پذیرفت اونوقته که کم کم آروم میگیریم و فرصت میکنیم توان خودمون رو بازیابی کنیم.
   حمید آقا خیلیی موضوع خوبی رو انتخاب کردید.
   ممنونم ازتون🙏🏻
   دوباره قسمت آخر مقاله رو خوندم و خیلییی لذت بردم واقعا همینه مهم تر از نصیحت و راهکار دادن اینه که ما بدونیم که اولا شرایط رو بپذیریم و با خودمون کنار بیایم و هر کسی به طریق خودش به شیوه خودش راه رهایی خودشو پیدا میکنه! چون روح معنوی انسان همواره در صدد بهبود اوضاع خودشه و راهشو پیدا میکنه👌
   بازم ممنونم از شما🙏🏻🌹

   پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید