چه ورزشی رو شروع کنم؟

1. 

   ۰سحر منصوری گفته:

   6 اسفند 1402 در 4:56 ب.ظ

   سلام بر آقای حمید امیدی عزیز و گرانقدر
   دقیقا درست فرمودید اینکه چه ورزشی برامون مناسبه نیاز داره که ما درک عمیقی از خودمون داشته باشیم. چیزی که شاید خیلی وقتا با سرگرم کردن خودمون با حواشی ازش غافل موندیم.
   من چند سال اخیر فقط جرات کرده بودم پیش خودم اعتراف کنم که به کارم علاقه ندارم تازگیا این شجاعت رو پیدا کردم به بعضی از افراد بگم اما وقتی از خودم میپرسیدم من چه چیزی رو دوست دارم بعنوان حرفه یا بعنوان تفریح زود میگفتم نمیدونم نمیدونم. بعد از مدتی پی بردم نباید اینقدر به خودم تلقین کنم نمیدونم این واکنش درستی نیست و باید بیشتر به احوالات خودم آگاه بشم.اخیرا دارم رو این مورد رو خودم کار میکنم.
   ولی یه چیزی رو متوجه شدم اونم اینکه ما در زمان بچگی قبل از اینکه با سرزنش ها و سرکوب گری های والدینمون مواجه بشیم خیلیی خودمون رو خوب میشناختیم اما اییینقدر سرکوب شدیم که کم کم علایقمون رو انکار کردیم چیزی که من به شخصه در مورد خودم تجربه کردم.
   یه روز نشستم با خودم درباره زمان بچگیم فکر کردم من زمانی که نوجوون بودم همون اوایل نوجوانی خیلییی به ورزش علاقه داشتم و مرتب اخبار ورزشی رو دنبال میکردم تا جایی که یادمه بارها به بابام گفتم منو بفرست ورزش حاضرم ورزکار حرفه ای بشم و درسمو کنار بذارم با اینکه بشدت درس خون بودم شاگرد اول بودم اون زمان جرات داشتم اینو بگم گفتمش حاضرم ترک تحصیل کنم و همه زندگیم بشه ورزش برم ژیمناستیک برم تکواندو فقط بذار برم که شدیدا بابام مخالفت کرد که تو اصلا نمیتونی ضعیفی ووووو….
   و این شد که من کم کم سرکوبش کردم و بعدها انکار اما تا جایی که یادمه از اون زمان تا به الان من مرتب تو خونه ورزش میکنم و الان بیشتر با دمبل تمرینات بدنسازی انجام میدم.
   چیزی که الان میدونم دوست دارم یوگا و کسنیکس رو تجربه کنم شاید بعد از تجربه این ورزش ها بیشتر زمینه علاقه مو بشناسم.
   اما هنوز قدم اول رو هم برنداشتم منتها وقتی گذشته خودمو بررسی کردم خیلی برام جالب بود که در زمان بچگی چقدر شناختم نسبت به خودم خوب بود.
   این شناخت عمیق نسبت به خود خیلیی مهمه و نیاز داره که با خودمون خلوت کنیم و کمی برای خودمون زمان بذاریم و از حواشی دور کنیم.
   بهرحال خبر خوب اینه که هیچ وقت دیر نمیشه و همیشه برای این کار زمان داریم.
   ممنونم از مقاله مختصر و مفیدتون سوالا هم عالی بودن 🙏🏻
   حال خوب و فکر آروم رو براتون آرزو دارم🌹

   پاسخ
   • 

     hamidomidi گفته:

     7 اسفند 1402 در 11:22 ق.ظ

     ممنونم سحر عزیز از اشتراک نظرتون.
     خیلی هم عالی .
     شما چطور به زمان بچگیتون بر می گردید؟
     چطور حفره ها رو پیدا می کنید؟
     اگر دوست داشتید کمی در این باره به ما هم یاد بدید.

     پاسخ
2. 

   ۰سحر منصوری گفته:

   7 اسفند 1402 در 9:11 ب.ظ

   سلام مجدد خدمت شما حمید آقای امیدی عزیز و گرانقدر
   حقیقتش من بعد شروع ناآگاهانه انکار علایقم به خاطر سرکوب گری ها و مخالفت های خانواده با هر برنامه فوق العاده ای بغیر از درس، همین۱ سال اخیر که بیشتر مشغول احوالات خودم شدم متوجه شدم که باور کردم من هیییچ توانایی و علاقه ای بغیر از درس خوندن و مباحث نظری ندارم دقت کنید که در همون زمینه ای که عمیقا متنفر بودم فکر میکردم تنها استعداد و علاقه ام همونه، که البته فکر میکنم ذهن ناخودآگاه برای بقای ما همچین راه حلی رو انتخاب میکنه که وقتی میبینه نمیتونه یه مسیری رو بره انکارش میکنه و پناه میاره به چیزی که در دسترسش هست.
   در همین زیر نظر گرفتن خودم، یادم اومد بابا یه مقطعی بود که من با اطمینان و شورو شوق در مورد علایقم صحبت میکردم و گفتم اره فلان دوران یعنی اوایل نوجوانی؛ چقدر من به موسیقی و ورزش علاقه داشتم، شدیدا این دوتا رو دوست داشتم و خیلی تصویر سازی میکردم حاضر بودم کلا برای تمام عمرم ترک تحصیل کنم اما این دوتا رو ادامه بدم بعدش جالبه یادم اومد پنجم دبستان که بودم یه روز که داشتم سفت و سخت مثل همیشه برای امتحان میخوندم به مامانم گفتم که ببین من تا همین پنجم میخونمااا دیگه بهم نگید راهنمایی رو برو بخون که مامانم گف مگه من مجبورت کردم خودت داری خودتو برای درس خوندن میکشی🤔 در این حد از انکار…
   و سعی کردم هر جا که الان به ابهامی برمیخورم به یاد بیارم که چه زمانی بوده که من با اطمینان به احساساتم و علایقم آگاه بودم و در موردش با اعتماد به نفس صحبت میکردم و اینجوری شروع به یادآوری میکنم و در اکثریت قریب به اتفاق مواقع متوجه میشم از ۶ سالگی تا ۱۲ سالگی بیشتر از همیشه به علایقم و خواسته هام بدون توجه به محیط پیرامونم بدون تاثیرپذیری از محدودیت های ذهنی و فکری خانواده در مورد علایقم و خواسته هام تصویرسازی و رویاپردازی میکردم…
   در برهه ای خیلییی تحت تاثیر افکار والدین و اطرافیانم قرار گرفتم و از اون پس شروع کردم به انکار هر علاقه و سبکی که دلم میخواست، باور کنید اخیرا که خیلییی خودم رو از حواشی دور کردم و شلوغی زندگی روزمره مو کم کردم و معاشرت هام محدود به افرادی شده که بامن زمینه فکری مشترک دارن، دارم سبک شخصی خودم و علایقم رو در زندگی میشناسم.
   یه چیزی بگم شاید خیلیی ساده بنظر بیاد اما من تا یک سال پیش نمیدونستم که از موی بلند خوشم نمیاد در حالی که همیشه موهام بلند بود. زمانی که ارتباطم با خودم بهبود پیدا کرد دیدم من خیلیی موی کوتاه رو دوست دارم اما شدیدا تحت تاثیر عقاید خانواده و اطرافیان ترس داشتم از کوتاه کردن موهام، کم کم شروع کردم به کوتاه کردن تا اینکه ی ماه پیش فهمیدم من موهای خیلی کوتاه رو خیلی دوست دارم و گفتم بهتره این ترس رو به خاطر خودم بذارم کنار و کوتاه کردم و همون لحظه گفتم آررره چقد کار خوبی کردم چقدددد راضی ام چقددد خوووب و زیباست…
   شناخت خودمون خیلییی به شناخت سبک شخصی مون کمک میکنه و نیاز به خلوت کردن با خودمون و به قول شما آگاه شدن به رفتارهامون داره اینکه آگاهانه خودمون رو زیر نظر بگیریم بعنوان یه شخص ثالث به خودمون و رفتارامون نگاه کنیم تا ببینیم کجای کاریم …
   ممنونم از شما به خاطر حسن توجه تون به کامنتم🙏🏻
   مرسی که حوصله به خرج میدید و میخونید اما حقیقتا اشتیاق شما به نوشتن به من مخاطب هم منتقل میشه و منم مینویسم😊
   حالِ خوب و فکر آروم رو براتون آرزو دارم🙏🏻🌹

   پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید